Riolering.
Je moet toch ergens over beginnen. De mannen zijn al dagen aan het graven, puin rijden, en in de knoop aan het raken met meters (Meters!) kabel, buis, draad… Het achterhuis heeft geen vloer meer en het erf ook niet. Ook de wei niet, voor een groot deel.
Waar gaat dit over!
Reservering deel drie. Mijn leven is nu éen vakantie(boerderij) in aanbouw. Ga proberen dagelijks te updaten. En nu eerst maar eens bijlezen her en der.
Groot Fontijn, Waterval en Blijde Rivier zijn rode Afrikaanse wijnen. Mijn leven is geen pijp kaneel tenslotte, maar een wonderbaarlijke reis langs alle denkbare – meer woelige dan stille – wateren. Dat de lokale supermarkt de Afrikaanse wijntjes in haar assortiment opeenvolgend aanpast aan mijn leefomstandigheden vind ik niet eens raar.
Inmiddels woon ik hier alweer lang genoeg om zonder het licht aan te doen mijn weg te vinden naar de badkamer of de koelkast. Of om de huistelefoon op te nemen.
Ik baad mij in innige vriendschap, liefde en tederheid. Need I say more?
De kuikens hadden het vanmorgen toch wat koud, bij mij in de schuur onder de lamp. En omdat de verjaardagsvisite toch nog niet was gearriveerd hebben we ze even op de bank, achter het raam in het zonnetje gezet. Gezellig!
Er was eens een man, zijn naam was Peer. Hij woonde en werkte al jarenlang in zijn eigen dorpscafé, met daarboven een klein pension. Eerst samen met zijn vrouw, later, na haar plotseling overlijden, alleen. Elke dag. Van ‘s morgens vroeg – wanneer hij begon met het klaarmaken van het ontbijt voor de pensiongasten en het verzorgen van de kamers en de was – tot ‘s avonds laat, als de laatste stamgasten het café verlieten. Alleen op dinsdag hield hij het café gesloten. Maar ook dan moesten er ontbijtjes gemaakt, was gedaan en alle dingen die op de andere dagen bleven liggen.
Hij was een gemoedelijke man. En met zijn onverzettelijke honderdvijftig kilo een rots achter zijn toog. Hij gunde elke gast een gul glas bier, vergezeld van een vriendelijk woord, een lach of stemmig zwijgen, net wat de situatie vroeg. Hij zou op deze manier stokoud zijn geworden – of op een warme zomerdag bezweken aan de gevolgen van zijn omvang – als niet het volgende was gebeurd…
Het was op een dinsdag – zijn zogenaamd vrije dag – en hij was druk doende met de administratie toen er een mailtje in zijn postvak verscheen, met in de onderwerpregel ‘reservering’.
Als het maar niet volgende week is, want dan zit ik vol! De gedachte was nog niet voltooid in zijn hoofd toen hij de mail had geopend en las:
Hallo, ik zou graag een Peer willen reserveren, voor één van de komende dinsdagen, om eens samen gezellig iets leuks te doen. Is dit mogelijk?
— wordt vervolgd —
Ik heb weleens, lang geleden….
Vier keer achter elkaar mijn tanden gepoetst, mijn haar geverfd in een kleur die niet bij me past, drie keer per dag mijn benen geschoren, urenlang – bij elkaar opgeteld misschien wel drie maanden – zitten wachten, mijn telefoon mee onder de douche genomen, zeven weken niets – alleen af en toe een cracker – gegeten, volkomen oninteressante boeken en artikelen gelezen, mijn laatste geld en al mijn beltegoed opgemaakt, mijn vrienden, kennissen, huisdieren zwaar verwaarloosd, twee identieke truien tegelijk gebreid, de hond in de kast opgesloten, de zaak dichtgegooid, nachtenlang niet kunnen slapen, heel ver omgereden op de fiets door de regen, belangrijke afspraken afgezegd, dierbare dingen weggegeven, onnodig hard gelachen, veel teveel gedronken, sekslessen op het internet opgezocht, gelogen tegen assistentes, mij twaalf keer omgekleed, liefdesliedjes aangevraagd bij de lokale radio, mijzelf heel boos toegesproken, mijzelf compleet vergeten…
Dat zou ik dus echt nooit meer doen! Ha! En jij, wat deed jij voor gekke dingen in het kader van ‘hou van mij’?
Ukkie is een mongool in de onnadenkende, nooit zo bedoelde, platvloerse betekenis van het woord. Ukkie is geboren uit de witte aanlooppoes waarover ik – is dat alweer anderhalf jaar geleden? – eerder blogde.
Witte poezen zijn vaak doof, leerde ik later. Zo ook Ukkie. Maar dat is niet het enige euvel. Hij is namelijk ook lelijk, lastig en zo’n enorme lul dat wij hem hebben omgedoopt tot Pluk Pleurespoes.
Ukkie is al één keer – naar wij weten – overreden, brak toen zijn linkerachterpoot. Zijn staart brak hij toen hij ermee tussen een dichtslaande deur kwam te zitten. Nou ja, zitten… het was net Tazmanian Devil, de cartoonversie. Dove poezen kunnen wel krijsen, trouwens.
Ukkie is al twintig keer gestikt en gestorven – bijna – in gestolen karbonadebotten en veel te grote stukken kip, doordat wij op hem gingen zitten, door vast te zitten in de vuilnisbak – met zo’n verende klep -, of doordat wij hem probeerden te wurgen nadat hij een volle mand met schone was onder zeek….
Ukkie gooit één keer per nacht ongeveer de complete stereo-installatie van de kast, of in elk geval alle surround-boxjes. En anders wel enkele sierflessen, antieke beeldjes, fotolijstjes…
Wij hebben Ukkie al vele malen buitengesmeten met de liefdevolle toevoeging: ‘En nou opzouten, teringzak!’
Ook de andere aanlooppoezen moeten hem niet, blazen naar hem wanneer hij binnen één meter afstand van hen hompelt – zijn achterpoot is wat raar aangegroeid na die breuk -, waar hij vervolgens niet op reageert, omdat hij dat geblaas nu eenmaal niet hoort en hun rechtopstaande vachten gewoon vindt. Hij ziet er zelf namelijk altijd zo geplukt en wild uit.
Op dit moment ligt Ukkie op twee kussentjes op de bank, net te doen alsof hij normaal is, of lief.
Vandaag ben ik oud, koud en brak. Voel me minstens een jaar ouder dan gisteren, als mijn aanstaande schoonzoon binnenvalt wanneer ik net aan het koken ben, met de laptop aangesloten op de muziekinstallatie van mijn zoon en spotify open. En de tuindeuren. En het volume.
In elk geval, vóór alles gehakt, gesneden en geroerd is, zijn we een paar biertjes en wijntjes en een ludieke afspeellijst verder, hebben we al samen op het terras gewalst, zijn er buren komen meedansen en zitten er een aantal kinderen samen met jongste in de tuin een toneelstukje voor te bereiden.
Afijn, alles vraagt om méér, dus als mijn dochter, mijn zoon, mijn ex en een vriend uit hun werk in de herrie stappen, vinden wij het noodzakelijk onze uitbundigheid te verklaren.
‘We vieren mijn verjaardag alvast,’ verzin ik.
Maar wie verzint er nou dat mijn dochter daarop met een uitgestreken gezicht een prachtig ingepakt cadeautje uit haar tas haalt, het mij overhandigt en mij feliciteert alsof ik helemaal niet over tien dagen pas jarig ben?
In één van de naburige dorpen hier is kortelings een nieuwe C-1000 geopend. Dat wist ik al, want één van mijn buurvrouwen werkt er sinds enkele weken, maar bij een stilte aan de plaatselijke bar kan zoiets een welkome aanleiding tot intelligente conversatie zijn, blijkbaar.
‘Ik vinnut een kutzaak, neem me niet kwalijk.’
‘Ja het is niet te geleuven, heb je die koelvitrines gezien? Met van die schuifdeurkes… daar bewaren ze de melk enzo in, he. Stond gisteren wel een man of zes op een rijtje door die ruitjes te gluren. Ik zeg, ‘t lijkt hier wel Artis.’
‘Nee en dan die folder! Gaan ze Aniet d’r op afdrukken. Ik dacht nog, kunnen ze dat nou niet binnenshuis houden.’
‘Ja precies, ‘t is me nogal een zomerkoningin. Poeh.’
‘En ze is ook geen beetje aardig nog es ook he.’
‘Ik zeg toch. Kutzaak.’
Waarop de drie mannen nog eens hoofdschuddend het biertje heffen.
doorzwemmen 