reservering

Er was eens een man, zijn naam was Peer. Hij woonde en werkte al jarenlang in zijn eigen dorpscafé, met daarboven een klein pension. Eerst samen met zijn vrouw, later, na haar plotseling overlijden, alleen. Elke dag. Van ‘s morgens vroeg – wanneer hij begon met het klaarmaken van het ontbijt voor de pensiongasten en het verzorgen van de kamers en de was – tot ‘s avonds laat, als de laatste stamgasten het café verlieten. Alleen op dinsdag hield hij het café gesloten. Maar ook dan moesten er ontbijtjes gemaakt, was gedaan en alle dingen die op de andere dagen bleven liggen.

Hij was een gemoedelijke man. En met zijn onverzettelijke honderdvijftig kilo een rots achter zijn toog. Hij gunde elke gast een gul glas bier, vergezeld van een vriendelijk woord, een lach of stemmig zwijgen, net wat de situatie vroeg. Hij zou op deze manier stokoud zijn geworden – of op een warme zomerdag bezweken aan de gevolgen van zijn omvang – als niet het volgende was gebeurd…

Het was op een dinsdag – zijn zogenaamd vrije dag – en hij was druk doende met de administratie toen er een mailtje in zijn postvak verscheen, met in de onderwerpregel ‘reservering’.

Als het maar niet volgende week is, want dan zit ik vol! De gedachte was nog niet voltooid in zijn hoofd toen hij de mail had geopend en las:

Hallo, ik zou graag een Peer willen reserveren, voor één van de komende dinsdagen, om eens samen gezellig iets leuks te doen. Is dit mogelijk?

— wordt vervolgd —