startmotorpacemaker

Er ligt sinds kort een enorme ijzeren … moersleutel is denk ik het juiste woord, voorin mijn auto. Van mijn garagehouder gekregen, bij wijze van startmotorpacemaker. Mijn startmotor hangt namelijk op een dusdanige plek dat je er niet met een gewone hamer op kunt hengsten als hij weer eens een keer dood is. Helemaal niet raar dus, want een mens moet toch wat en iedereen in mijn omgeving weet dat ‘wat’ in mijn geval niet het vervangen van een haperende startmotor is. Zo ook mijn garagehouder. Die optie kwam niet eens ter sprake.

Helemaal niet raar dus, totdat je passagiers gaat vervoeren. Of ik moordneigingen heb, sinds mijn inbraak misschien? Dat ik daar wel iemand flink de hersens mee in kan slaan, of ik een cursus tractorbanden verwisselen volg, of waarom ik zo’n tandenstoker meeneem onderweg… Ik weet niet waar men mij allemaal voor aan ziet, maar een zware ijzeren pijp voorin roept niet het beste in iedereen op, zo blijkt.

Behalve heel af en toe misschien, zoals gisteren toen mijn reusachtige passagier het ding viet als was het een strooitje en zonder vooraf geventileerde vooroordelen vroeg waarom ik dat sleuteltje daar had liggen. Op mijn ‘van Teunis gekregen’, was het antwoord dan ook onmiddellijk: ‘Oh, is dat om je startmotor aan te tikken.’ Helemaal niet zo raar dus, je moet het alleen even zien.

Advertisement

vliegende koeien

‘Stierkalfjes exporteren,’ zei ik, toen mijn zoon binnenkwam en vroeg waar ik mee bezig was. Hij kent mij al wat langer en keek  niet echt raar op, maar enige uitleg was wel op zijn plaats. Dus vertelde ik hem dat ik had beloofd bij tijd over mij eens te verdiepen in de mogelijkheden daaromtrent, en meteen maar dat dat nog niet eens meeviel, want waar moet je als complete veeteeltleek beginnen?

Het veeteeltforum leek me de aangewezen plek, dus liet ik mij daar eerst een poosje uitlachen en vermanend toespreken door diverse boeren.
Boer Bar: ‘Hoezo twee kalfjes per week in een lijnvliegtuig’? Exporteren doe je per 400 tegelijk op een boot.’
‘Ja maar…’
Boer Boos: ‘En dan aan de stewardess een emmer met een speen vragen, zeker?’
‘Nou…’
Boer Bijdehand: ‘Je kan ze beter diepgevroren overvliegen!’
‘Ja, maar dan geven ze geen mest meer.’
Boer Bluf: ‘Nou, als ‘t om de mest gaat heb ik wel een container vol voor je. Of twee kruiwagens per week. Ha!’

Gelukkig wist google het nummer van Schiphol Cargo, waar ik een terzake kundige dame trof. ‘Stierkalfjes? Ach, wat lief!’

Vele vlieghavens, ministeries, voedsel- en warenautoriteiten verder ben ik er nog niet helemaal achter, maar op de goede weg, heb ik de juiste vragen inmiddels aan de juiste personen gesteld en heb ik goede hoop op antwoorden.

In afwachting daarvan ga ik mij nu eens buigen over de regelgeving omtrent het exporteren van champignonmest, mijn tijd is tenslotte nog altijd niet op.

(wordt vervolgd)

en bij nacht, in de kroegen hier…

Van iemand die tot voor een jaar of vijf geleden nog nooit een café van binnen zag heb ik mij vandaag de dag toch tot een aardige barbloem – nou ja, vensterbanksanseveria mag ook – ontwikkeld.

Dat komt zo. Als je beste vriend op een gegeven moment door emigratieplannen in uitvoering thuisloos wordt en na het werk diverse bar- en togen bewoont, dan kom je nog eens ergens. En als je zoals ik zelf een horeca-onderneming hebt gehad, dan kijk je toch weer op een andere manier naar al die etablissementen waar je op visite bent dan de gemiddelde cafébezoeker. Je zit dan zeg maar aan twee kanten van de bar tegelijk.

Zo heb ik de horeca in mijn omgeving van binnen en buiten leren kennen. Al die verschillende – altijd keihard werkende! – mensen in hun al dan niet sfeervolle of prachtige panden met klinkende namen die door mensen hier uit de omgeving bijna niet worden gebruikt en soms niet eens worden herkend, want wie kijkt er nou naar wat er op de gevel staat als hij een biertje gaat pakken bij Wimpie, Maroesjka, Maria, Sofie of Bart of bij ‘de Mous’ om er maar een paar te noemen.

Het gaat dus feitelijk niet om de tap, maar om wie daarachter staat, of stond. En dat laatste is meteen misschien wel het meest opvallend aan deze beschouwing, namelijk dat de naam van je zaak pas weer van belang wordt nadat jij door faillissement of soortgelijk onheil de boel nog één keer hebt aangeveegd en je de deur achter je sloot. Dan word je ineens weer ‘zij van het Kantoor’, ‘die van de Gelagkamer’, of in mijn geval zelfs als door een wonder Marie zelf.

moederdag – in blijde verwachting

Als je in Afrika kippen wilt mesten en eieren verhandelen, moet je natuurlijk eerst broedmachines importeren uit China, zorgen dat deze in het dorpje aan de Maas terechtkomen, waar je op dat moment je laatste schip aan het verbranden bent, zodat je ze daar kunt uittesten, voordat je ze verscheept naar Gambia.

Het was natuurlijk min of meer toevallig, dat vorig jaar het kinderboerderijtje op de camping hier werd opgeheven, waardoor het oude haantje op zijn kalkpoten tussen mijn feministische hennen belandde. Minder toevallig is het – het is tenslotte mei – dat ook deze bejaarde al een aantal weken lentekriebels voelt en inmiddels zover is ingeburgerd dat hij mijn hennen niet alleen met zijn geile kraaloogjes bespiedt maar ze ook regelmatig bespringt.

Logisch gevolg van dit alles is dat wij hier een paar weken een eivrij dieet hielden, teneinde de bevruchte eieren te sparen. Er liggen er nu 71 in, in de broedmachines. Morgen gaan we schouwen en dan hebben we enig idee over hoeveel kuikens er op 24 mei uitkomen.

Ik denk dat ik dan moederdag nog maar eens over doe.

1 karma, gratis af te halen

Je hebt van die mensen, daar is altijd wat mee. Doodmoe word je al als je ze ziet aankomen. Vaak zijn ze best aardig en zouden ze aangenaam gezelschap kunnen zijn, als ze niet altijd wat te zeuren hadden. Zo iemand ben ik niet.

Vorige week was ik druk met piekeren over hoe ik aan de  nieuwe brandveiligheids eisen hier op de camping – uit te voeren vóór 1 juli –  zou kunnen gaan voldoen. Het in orde maken van de gehele achterwand van mijn chalet zal ongeveer 700 Euro kosten. Ik heb de brandweer zelf al gevraagd of ze niet een aantal leuke testpanelen hadden liggen die ik er tegenaan kan timmeren. Daar moest de man aan het informatietafeltje in de kantine erg om lachen. Tja.

Zo’n inbraak leidt je wel even af van je problemen, en je omgeving ook. Het ‘wat een weertje he’ wordt nu niet langer gevolgd door: ‘en heb jij al een oplossing?’ maar door bijvoorbeeld: ‘ik heb nog wel een televisie, zal hem zo even brengen.’

Zo’n inbraak maakt wat los. Je hoort weleens van trauma’s die mensen oplopen nav zoiets. Zo iemand ben ik niet.

Zo nu en dan schiet mij iets te binnen, dat ik nu niet meer heb. Dat gaat dan over materiaal dat op de laptop stond. Ik ben niet zo’n regelmatige back-upper. Foto’s… Ik heb ongeveer anderhalf uur gehuild, de volgende ochtend en me met vlagen verbaasd en boos gevoeld. Maar nu is het klaar.

Alles zit mee!

even niet – zucht

Nou je verzint het niet, maar heb even een inbraak gehad en dus geen laptop meer. Ben zsm terug hier en bij jullie blogs!

sluisbewust

Ik ben al op duizend verschillende manieren over de sluis tussen mijn dorp en de rest van de wereld gereden. Ik weet niet wanneer het precies begonnen is maar op de sluis peil ik behalve mijn snelheid – daar hangt zo’n elektronische meter – altijd ook mijn gemoed en beneem mij dan. Je kan – een kleine greep – relaxed, hoopvol, verdrietig, boos, blij en zelfs in extase de sluis passeren. En voor alle anderen, die voor of na jou hetzelfde doen, geldt dat ook.

Dit vind ik fascinerend. Over de sluis rijden is een schijnbaar betekenisloze actie. Zonder oorzaak of gevolg, behalve dat je ergens vandaan kwam en ergens anders uitkomt. Iedereen kan het en doet het. Op het moment dat je over de sluis rijdt is er geen enkel probleem dat om een directe oplossing vraagt, tenzij op de achterbank iemand zich verslikt. De sluis passeren geeft geen enkele aanleiding tot grote vreugde of verdriet. Over de sluis rijden is een neutrale bezigheid en toch rijdt iedereen op een andere manier over de sluis. Onbewust.

Over een half uurtje rijd ik naar mijn werk. Lekker over de sluis met op dat moment even niets in mijn hoofd behalve die actie.

nog in de race

Het is raar hoe sommige zekerheden zich in je hoofd kunnen transformeren tot twijfels naarmate de tijd stil verstrijkt of wanneer er tegengestelde signalen binnenkomen. Signalen die misschien zelfs geen signalen zijn, want als je maar hard genoeg iets wil ga je het overal in zien en veranderen normale omstandigheden in voortekenen. Dat beseffende buig je al die ‘zie je wels’ vervolgens weer om in ‘welnees’ om dan de volgende ochtend tot de conclusie te komen dat je je daarin misschien toch vergiste.

Bovenstaande is een vaag verhaal. En dat is het.

bijna 50, Platopauze

Zo’n maandje voor mijn negenenveertigste verjaardag bevind ik me definitief in de Platopauze. Definitief niet als in ‘voor altijd’, maar wel als in ‘absoluut’. En dit voorlaatste is dan weer niet een zekerheid maar een voorzichtige wensgedachte.

Niet omdat het niet prettig zou zijn, mijn leven vol Platonische vriendjes en vriendinnetjes, maar voor altijd is misschien wat lang. Dit klinkt best positief en zo bedoel ik het ook. En dat heb ik dan weer voor een deel te danken aan ons aller Wikipedia, waar ik leerde dat ik op deze manier toch in ieder geval volgens Plato het hoogste van het hoogste geniet.

Quote Wikipedia: Naar Plato’s idee was de platonische liefde de hoogste trap van liefde, in tegenstelling tot lichamelijk begeren en seks, die hij als een eerste trap beschouwde. 

Plato (oogt ook niet echt uitnodigend, maar dit zal geen rol spelen in zijn veronderstellingen, veronderstel ik)

.

lekker lang

Soms weet je het eigenlijk al, dat het de hoogste tijd is, maar heb je net even een duwtje nodig – of iemand die je liefdevol uitlacht – voordat je in staat bent een einde te maken aan al het gezwelg, gezeik of een verder afglijden langs neerwaartse spiralen. Ik ken iemand die nu zou zeggen dat het moeilijk afglijden is langs opwaartse spiralen en dat ik dus wat beter op mijn schrijfstijl zou kunnen letten. Maar ook dat maak ik zelf wel uit. Ik denk dat ik eens lekker mijn gang ga.

De statistieken wijzen toch uit dat mijn blog hier ongeveer anderhalve verdwaalde lezer trekt, dus ik hoef bijna alleen maar rekening te houden met mijzelf en het enige dat ik hier niet meer wil zien is gezeur. (verdwaalde lezer, geef je mij een seintje, wanneer ik daarin terugval?)

Vandaag is een prima dag overigens, om eens te verhalen van iets heel anders. Zoals de stroomrekening, die gewoon binnen mijn kunstig aangelegde budget viel. Jeminee, of ‘GVD hoe doet ze het toch‘, zou ik bijna zelf zeggen. Maar ik kan het ook wel even hebben over de eerste avond buiten op het terras. Heerlijk! Kopje koffie, wijntje, boekje, prettig uitzicht en dan maar blijven zitten tot de schemer vindt dat je een vest moet of naar binnen. Zo perfect zijn zulke avonden dat het zelfs de pret niet drukt wanneer er iemand dwars door je terrastrap zakt. Hij had zich dan ook niet bezeerd. Dat er nog vele mogen volgen dus. Van die avonden, niet van die traptreden.

Ik ken ook iemand die blogs zoals deze te lang vindt. En dat is ook al niet erg.

.