sluisbewust

Ik ben al op duizend verschillende manieren over de sluis tussen mijn dorp en de rest van de wereld gereden. Ik weet niet wanneer het precies begonnen is maar op de sluis peil ik behalve mijn snelheid – daar hangt zo’n elektronische meter – altijd ook mijn gemoed en beneem mij dan. Je kan – een kleine greep – relaxed, hoopvol, verdrietig, boos, blij en zelfs in extase de sluis passeren. En voor alle anderen, die voor of na jou hetzelfde doen, geldt dat ook.

Dit vind ik fascinerend. Over de sluis rijden is een schijnbaar betekenisloze actie. Zonder oorzaak of gevolg, behalve dat je ergens vandaan kwam en ergens anders uitkomt. Iedereen kan het en doet het. Op het moment dat je over de sluis rijdt is er geen enkel probleem dat om een directe oplossing vraagt, tenzij op de achterbank iemand zich verslikt. De sluis passeren geeft geen enkele aanleiding tot grote vreugde of verdriet. Over de sluis rijden is een neutrale bezigheid en toch rijdt iedereen op een andere manier over de sluis. Onbewust.

Over een half uurtje rijd ik naar mijn werk. Lekker over de sluis met op dat moment even niets in mijn hoofd behalve die actie.